In het land wordt een landelijke universele ziektekostenverzekering gelanceerd. Om het tot een succes te maken, is een efficiënte implementatie en uitvoering nodig.
De primaire instellingen van elke samenleving vervullen een functie en de fundamenten van elk van deze systemen, of het nu gaat om gezondheid of economie, zijn hetzelfde. Het basisdoel van een gezondheidssysteem is om via verschillende functies gezondheidsdiensten te verlenen aan alle leden van de samenleving. Elke levering van een dienst aan iemand is slechts een economische uitwisseling waarbij iemand verkoopt en de ander koopt. Het gaat dus duidelijk om het wisselen van geld.
Voor een efficiënt functioneren van een gezondheidssysteem moet er duidelijkheid zijn over hoe het systeem zal worden gefinancierd. Een succesvol gezondheidssysteem bestaat uit twee componenten. Ten eerste, hoe wordt het geld beschikbaar gesteld om het te financieren en ten tweede, als het geld eenmaal beschikbaar is, hoe zullen de diensten aan de gebruiker worden geleverd.
Ontwikkelde landen van de wereld hebben een uniek systeem opgezet dat past bij de behoeften van hun land. Duitsland heeft bijvoorbeeld een sociale ziektekostenverzekering die verplicht is voor alle burgers. Het Verenigd Koninkrijk heeft zijn eigen beleidskader voor een verzorgingsstaat bedacht. Na de Tweede Wereldoorlog kreeg het Verenigd Koninkrijk te maken met sociale en financiële problemen en daarom ontwikkelden ze een socialezekerheidsstelsel dat vijf fundamentele diensten aan alle burgers biedt. Deze diensten omvatten huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs, pensioen voor ouderen en uitkeringen voor werklozen. Hun gezondheidszorgsysteem genaamd NHS (National Health Scheme), een onderdeel van de vijf welzijnsdimensies in het VK, verzekert de levering van gratis gezondheidszorgdiensten aan al zijn burgers omdat de volledige kosten van de dienstverlening door de overheid worden gedragen via belastinginning.
De Verenigde Staten hebben de mogelijkheid van een vrijwillige particuliere ziektekostenverzekering waarbij een premie wordt berekend op basis van de gezondheidsrisico's, hoewel deze verzekering niet verplicht is voor burgers. Singapore heeft een Medical Saving Account (MSA) opgesteld, een noodzakelijke spaarrekening die iedereen moet aanhouden en het geld van deze rekening kan alleen worden gebruikt voor gezondheidsgerelateerde diensten.
Het belangrijkste aspect van elk type gezondheidssysteem in een land gaat over hoe het geld of de fondsen beschikbaar zullen zijn om gezondheidsdiensten te verlenen. Ten eerste moeten deze middelen toereikend zijn om de hele bevolking te dekken. Ten tweede moeten deze fondsen, zodra ze voldoende beschikbaar zijn, effectief en met maximale transparantie worden gebruikt. Beide aspecten zijn zeer uitdagend om te bereiken, vooral als men denkt aan een soortgelijk systeem in ontwikkelingslanden.
In een land als India is er geen enkel gestroomlijnd model om gebruik te maken van gezondheidszorg. Sommige diensten worden gratis verstrekt in ziekenhuizen die eigendom zijn van de overheid, terwijl een deel van de burgers - vooral hogere en hogere middeninkomensgroepen - hun eigen particuliere verzekering op basis van gezondheidsrisico's hebben om hun jaarlijkse medische kosten te dekken. Een heel klein deel van de samenleving krijgt via hun werkgevers een goede gezinsdekking.
Het grootste deel (ongeveer 80 procent) van de financiering van medische kosten (inclusief toegang tot faciliteiten en medicijnen) wordt echter betaald uit eigen zak. Dit legt een enorme last op niet alleen de patiënt, maar op hele families. Het geld moet eerst worden geregeld (meestal wordt het geleend, wat tot schulden leidt) en dan kan alleen de gezondheidszorg worden gebruikt. Hoge en stijgende kosten van goede gezondheidszorg dwingen gezinnen om hun bezittingen en spaargelden te verkopen en dit scenario brengt jaarlijks 60 miljoen mensen in de armoede. Het hele gezondheidssysteem van India staat al zwaar onder druk door een gebrek aan geld, infrastructuur en personeel.
Ter gelegenheid van India's 72e Onafhankelijkheidsdag heeft premier Narendra Modi in zijn openbare toespraak krachtig een nieuwe gezondheidsregeling voor burgers in het hele land aangekondigd, genaamd 'Ayushman Bharat' of National Health Protection Mission. De Ayushman Bharat De regeling heeft tot doel om in het begin een jaarlijkse verzekerde ziektekostendekking van INR 5 Lakh (ongeveer GBP 16,700) te bieden aan ongeveer 100 miljoen gezinnen in het hele land. Alle begunstigden van deze regeling kunnen gebruik maken van girale uitkeringen voor secundaire en tertiaire gezondheidszorg voor het hele gezin, zowel in door de overheid beheerde als door de overheid beheerde particuliere ziekenhuizen overal in het land. De subsidiabiliteitscriteria zullen gebaseerd zijn op de meest recente Socio-Economic Cast Census (SECC), die wordt gebruikt om het gezinsinkomen te identificeren door beroepen te bestuderen en vervolgens geschikte begunstigden te classificeren. Dit heeft geleid tot nieuwe hoop voor de gezondheidssector in India.
Voordat we proberen een nationaal gezondheidsdekkingsplan voor een land op te stellen, moeten we eerst begrijpen wat precies de sociale en economische determinanten van gezondheid zijn. Verschillende dimensies van gezondheid worden bepaald door leeftijd, geslacht, omgevingsfactoren zoals vervuiling en klimaatverandering, levensstijl als gevolg van globalisering en snelle verstedelijking in het landschap van een land. Een sterke component, vooral in ontwikkelingslanden zoals India, is de sociale determinant die rekening houdt met het persoonlijk inkomen van een gezin en armoede.
Financieel stabiele mensen lijden niet aan voedingstekorten en zijn over het algemeen alleen vatbaarder voor leeftijdsgebonden degeneratieve problemen. Aan de andere kant hebben arme mensen meer gezondheidsproblemen door slechte voeding, sanitaire voorzieningen, onveilig drinkwater enz. Daarom is inkomen in India een zeer belangrijke bepalende factor voor gezondheid. Infectieziekten zoals tuberculose, malaria, dengue en griep nemen toe. Dit wordt nog verergerd door een verhoogde antimicrobiële resistentie als gevolg van overmatig gebruik van antibiotica. Het land wordt geconfronteerd met opkomende problemen van chronische niet-overdraagbare ziekten zoals diabetes, hart- en vaatziekten en kanker. Deze worden een belangrijke doodsoorzaak.
De gezondheidssector in India maakt een transitie door die wordt aangewakkerd door sociaal-economische determinanten van gezondheid. Dus zelfs als alle geledingen van de samenleving verzekerd zijn van gezondheidszorg, als hun inkomen niet stijgt en ze geen huisvesting en sociale zekerheid krijgen, is de kans op verbetering van hun gezondheidstoestand minimaal. Het is duidelijk dat het verbeteren van de gezondheidstoestand van een persoon een multidimensionaal multifactorieel fenomeen is – een afhankelijke variabele die afhangt van een verscheidenheid aan onafhankelijke variabelen. En het bieden van een goede dekking van de gezondheidszorg is slechts een van de variabelen. De andere variabelen zijn huisvesting, voedsel, onderwijs, sanitaire voorzieningen, veilig drinkwater enz. Als deze worden genegeerd, zullen gezondheidsproblemen nooit worden opgelost en heeft de aangeboden zorgverzekering geen zin.
Onder Ayushman Bharat-regeling, worden de totale uitgaven voor een zorgverzekering gebaseerd op de daadwerkelijke 'marktconforme premie' zoals die door verzekeraars wordt gehanteerd. Om het concept van een dergelijke regeling volledig te begrijpen, moet u eerst begrijpen wat verzekering precies inhoudt. Verzekering is een financieel mechanisme om de risico's van een bepaalde situatie te dekken. Wanneer verzekeringsmaatschappijen een 'gezondheidsverzekering' aanbieden, betekent dit simpelweg dat het bedrijf de gezondheidsdiensten aan de ziekenhuizen betaalt via het corpus dat ze hebben opgebouwd of ontvangen uit de premie die door alle bijdragers wordt gegeven.
In eenvoudiger woorden, het is dit premiegeld dat wordt geïnd van bijdragers dat vervolgens door de verzekeringsmaatschappij aan ziekenhuizen wordt betaald. Dit is een systeem van derdebetaler. Het bedrijf is de betaler en om de diensten te betalen moet het over voldoende geld beschikken. Dus als een n aantal mensen een ziektekostenverzekering moet krijgen, dan is er elk jaar een x bedrag nodig en moet bekend zijn waar dit geld vandaan komt. Zelfs als het x-bedrag is ingesteld op een laag cijfer, bijvoorbeeld INR 10,000 per jaar (ongeveer GBP 800), bedraagt de bevolking onder de armoedegrens (BPL) in India ongeveer 40 crores (400 miljoen), dus hoeveel is er dan nodig om deze vele te dekken? mensen per jaar. Het is een gigantisch aantal!
Onder de Ayushman Bharat betaalt de overheid dit bedrag en treedt op als 'betaler' en tevens als 'aanbieder'. De regering zal echter geen andere keuze hebben dan directe en indirecte belastingen te heffen, die al erg hoog zijn voor een ontwikkelingsland in India. Dus het geld komt uiteindelijk in de zak van de mensen, maar de overheid wordt de 'betaler'. Het moet voldoende duidelijk zijn dat er enorme financiële middelen nodig zijn voor een project van deze omvang en er moet meer duidelijkheid komen over hoe de financiën zouden worden aangegaan zonder een zware belastingdruk op de burgers te leggen.
Een ander cruciaal aspect van het implementeren en uitvoeren van een gezondheidsregeling is het waarborgen van de juiste werkcultuur, waaronder vertrouwen en eerlijkheid en hoge transparantie. Een van de belangrijkste kenmerken van Ayushman Bharat is het collaboratieve en coöperatieve federalisme en de flexibiliteit voor alle 29 staten in het land. Gezondheidseenheden die eigendom zijn van de overheid, waaronder verpleeghuizen en ziekenhuizen, kunnen niet volledig voorzien in de groeiende bevolking, particuliere spelers hebben een groot belang in de gezondheidssector van India. Een dergelijk project vereist dus samenwerking en samenwerking tussen alle belanghebbenden - verzekeringsmaatschappijen, zorgaanbieders en externe beheerders van de overheid en de particuliere sector, en het verzekeren van een soepele implementatie zal dus een gigantische taak zijn.
Om een eerlijke selectie van begunstigden te bereiken, krijgt iedereen brieven met QR-codes die vervolgens worden gescand om de demografie te identificeren om te verifiëren of hij of zij in aanmerking komt voor de regeling. Voor de eenvoud hoeven begunstigden alleen een voorgeschreven identiteitsbewijs bij zich te hebben om de gratis behandeling te ontvangen en is er geen ander identiteitsbewijs nodig, zelfs niet de Aadhar-kaart. Alleen effectieve implementatie en uitvoering van een gratis gezondheidsregeling kan het openbare gezondheidssysteem in India opschudden.
***
