''De Engelsen hebben ons geleerd dat we niet eerder één natie waren en dat het eeuwen zal duren voordat we één natie worden. Dit is zonder grond. We waren één natie voordat ze naar India kwamen. Eén gedachte inspireerde ons. Onze manier van leven was hetzelfde. Omdat we één natie waren, konden ze één koninkrijk vestigen. Vervolgens hebben ze ons verdeeld.
Omdat we één natie waren, hadden we geen meningsverschillen, maar er wordt beweerd dat onze leidende mannen te voet of in ossenkarren door heel India reisden. Ze leerden elkaars talen en er was geen afstand tussen hen. Wat denk je dat de bedoeling zou kunnen zijn geweest van die vooruitziende voorouders van ons die Setubandha (Rameshwar) in het zuiden, Jagannath in het oosten en Hardwar in het noorden als pelgrimsoorden vestigden? Je zult toegeven dat ze geen dwazen waren. Ze wisten dat aanbidding van God net zo goed thuis had kunnen plaatsvinden. Ze leerden ons dat degenen wier hart gloeide van rechtschapenheid de Ganges in hun eigen huis hadden. Maar ze zagen dat India één onverdeeld land was, zo gemaakt door de natuur. Ze voerden daarom aan dat het één natie moest zijn. Aldus argumenterend vestigden ze heilige plaatsen in verschillende delen van India, en ontsloegen de mensen met een idee van nationaliteit op een manier die onbekend was in andere delen van de wereld''. - Mahatma Gandhi, pp 42-43 Hind Swaraj.
De toespraken van Rahul Gandhi in het Verenigd Koninkrijk zorgen momenteel voor opzienbarende wenkbrauwen bij zijn kiezers in het thuisland. Ik negeerde politieke belangenbehartiging en hoorde veel mensen zeggen dat het niet nodig was om binnenlandse verkiezingsaangelegenheden te internationaliseren en om op vreemde bodem dingen te zeggen of te doen die het imago en de reputatie van India aantasten. Markten en investeringen worden sterk beïnvloed door perceptie, daarom is het imago en de reputatie van een land uiterst belangrijk. Maar de mensen die ik sprak klonken alsof hun nationalistische trots en patriottische gevoelens gekwetst waren door de uitingen van Rahul Gandhi op overzeese platforms die suggereerden dat een typische Indiase geest gevoelig is voor internationalisering van binnenlandse kwesties buitenshuis. Een goed voorbeeld is hoe de verklaring van Asaduddin Owaisi in Pakistan goed werd ontvangen door de mensen in India.
In de electorale politiek zou geen enkele politicus zich ooit beledigende gevoelens van zijn kiezers veroorloven. Is Rahul Gandhi naïef om dit niet te begrijpen? Wat is hij van plan? Is hij stiekem een internationalist? Welke zaak is hem het meest dierbaar? Wat beweegt hem en waarom?
In het parlement en in externe interacties heeft Rahul Gandhi zijn idee van India verschillende keren uitgelegd als een "unie van staten", een regeling die tot stand is gekomen als resultaat van voortdurende onderhandelingen. Volgens hem is India GEEN natie maar een unie van vele naties zoals de EU. Volgens hem is het RSS die India als een geografische entiteit (en als een natie) beschouwt.
Vraag een soldaat naar zijn idee van India en hij zal zeggen als India geen geografische entiteit is, welke onzichtbare entiteit beschermen we dan aan de grens en brengen we de ultieme offers? Emotionele gehechtheid en het gevoel bij een territorium te horen, wordt zelfs bij veel dieren aangetroffen. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat honden blaffen en vechten met een binnendringende hond om hun territorium te beschermen. Het zou niet overdreven zijn om te stellen dat de hele geschiedenis en de huidige wereldpolitiek grotendeels draait om territorium en imperialisme van 'ideologie'.
Het territoriale gedrag van honden en chimpansees evolueert in mensen en neemt de vorm aan van "liefde voor het moederland". In de Indiase samenleving is het idee van het moederland een van de meest gewaardeerde constructies. Dit komt het beste tot uiting in het idee van de liefdesrelatie (dwz moeder en vaderland zijn zelfs superieur aan de hemel). Dit is toevallig ook de nationale moto van Nepal.
Een typisch Indiaas kind prent de liefde en het respect voor het moederland in en neemt het in zich op door middel van primaire socialisatie door interacties in het directe gezin met ouders, op scholen met leraren en leeftijdsgenoten, boeken, patriottische liedjes en evenementen zoals nationale festivals, bioscoop en sport enz. In schoolteksten lazen we trots verhalen van grote oorlogshelden zoals Abdul Hamid, Nirmaljit Sekhon, Albert Ekka, Brig Usman enz. of Rana Pratap enzovoort die hun leven hebben opgeofferd om hun moederland te verdedigen en te beschermen. De nationale festivalvieringen op school en gemeenschappen op Onafhankelijkheidsdagen, Republiekdagen en Gandhi Jayanti vervult ons met nationalistische trots en patriottisme. We groeien op met het ethos van eenheid in diversiteit en verhalen over glorie van de Indiase geschiedenis en beschaving en zijn erg trots op India. Dit is hoe factoren van primaire socialisatie onze nationale identiteit vormgeven en genegenheid en toewijding aan het moederland bijbrengen. 'Ik' en 'mijn' zijn de sociale constructies. Voor een gemiddeld persoon betekent India het uitgestrekte moederland van miljard verschillende mensen, allemaal verbonden met de gemeenschappelijke emotionele draad van het indianisme of nationalisme; het betekent de oudste beschaving ter wereld, het land van Gautam Boeddha en Mahatma Gandhi.
In tegenstelling tot een gemiddelde indiaan was de primaire socialisatie van Rahul Gandhi echter anders. Van zijn moeder zou hij de sociale waarden, overtuigingen en ideeën van het moederland niet op dezelfde manier hebben opgenomen als een typisch Indiaas kind. Meestal hebben moeders de grootste invloed op de ontwikkeling van overtuigingen en persoonlijkheid bij kinderen. Zijn moeder was opgegroeid in Europa toen het idee van een Unie van Naties bijna werkelijkheid was geworden. Het is logisch dat Rahul Gandhi meer 'Europese waarden en het idee van de EU' van zijn moeder in zich opnam dan 'Indiase waarden en het idee van India als moederland'. Ook de schoolopleiding, de op een na belangrijkste factor van primaire socialisatie voor Rahul Gandhi, was heel anders. Om veiligheidsredenen kon hij niet naar de reguliere school en kon hij niet op dezelfde manier door de leraren en leeftijdsgenoten worden beïnvloed als een gemiddelde Indiër.
Moeders en de schoolomgeving hebben altijd de grootste invloed op de primaire socialisatie van kinderen. Ze prenten en vormen gewoonlijk normen, sociale waarden, aspiraties, geloofsovertuigingen, overtuigingen en wereldbeelden, inclusief benadering en houding ten opzichte van iemands land. Mogelijk was de enige belangrijke bron van ideeën en waardesysteem voor hem zijn moeder, die haar jeugd en vroege volwassenheid in Europa had doorgebracht. Het is dus waarschijnlijker dat hij het unionistische idee van Europa, het normen- en waardensysteem van Europa via zijn moeder heeft verworven. Geen wonder dat Rahul Gandhi's waarden en het idee van 'zijn' land anders zijn dan die van een typische indiaan. Op basis van het culturele ethos lijkt zijn kijk meer op die van een Europese burger. Hypothetisch gesproken, als de moeder van Rahul Gandhi een dochter was van een soldaat van het Indiase leger en als hij als gewone student aan een Indiase militaire school had gestudeerd, zou hij waarschijnlijk niet hebben gesproken op de manier die nu kenmerkend voor hem is geworden.
Primaire socialisatie is het krachtigste hulpmiddel om software van ideologieën en doctrines in de hoofden van kinderen te installeren. Religie en nationalisme die op deze manier zijn ingeprent, zijn vanzelfsprekende waarheden die voor de toeschouwer niet te beredeneren zijn en die de wereld regeren en de kern vormen van de wereldpolitiek. Elke minachting voor deze bron betekent onvoldoende begrip en ongepast management.
In deze context moet men kijken naar Rahul Gandhi's idee van India als een vrijwillige unie van staten, net als de Europese Unie. Voor hem is ook India, net als de EU, niet één natie, maar een contractuele regeling tussen staten die tot stand is gekomen na onderhandelingen; voor hem is de Unie afhankelijk van de uitkomst van voortdurende onderhandelingen. Natuurlijk kan zo'n unie van staten ongedaan worden gemaakt, net zoals Groot-Brittannië onlangs de EU heeft verlaten. En hier wordt het idee van Rahul Gandhi interessant voor de 'groepen' die 'BREXITing from Union of India' steunen.
Rahul Gandhi mag geen kwade wil tegen India bedoelen. Dit is precies hoe zijn geest werkt vanwege het raamwerk van opvattingen of software die in zijn geest is geïnstalleerd door middel van primaire socialisatie, om een analogie met de wetenschap te geven. Dit verklaart ook waarom zijn neef Varun Gandhi's idee van India niet hetzelfde is als dat van Rahul Gandhi, hoewel beide uit dezelfde afstamming komen, maar verschillen in ouderschap en vroege scholing.
Vrije wil lijkt niet zo vrij te zijn; het is alleen gratis binnen zijn eigen software en besturingssysteem.
Geopolitieke natiestaten zijn realiteit, daar is in het huidige klimaat geen ontkomen aan. Het idee van natie kan niet worden opgegeven voor internationalisme op basis van politieke of religieuze ideologie. Idealiter zouden natiestaten alleen moeten wegkwijnen voor internationalisme gebaseerd op universele menselijke waarden die een verre droom blijven.
Rahul Gandhi spreekt, in tegenstelling tot typische politici, eerlijk zijn mening uit zonder zich veel zorgen te maken over de gevolgen in electorale politiek. Hij geeft stem aan secties die een vergelijkbare mening hebben over India; of anders, uitdrukking van zijn ideeën is een goed doordachte strategie om mensen met vergelijkbare opvattingen aan te trekken voor politieke mijlpalen. In dat geval waren zijn townhall-bijeenkomsten, na zijn Bharat Yatra, op zijn alma mater Cambridge en op het Institute of International Affairs (Chatham House) in Londen stormachtig voor de komende algemene verkiezingen.
***
***
