Wat er al een tijdje in Nepal gebeurt, is niet in het belang van de mensen in Nepal en India. Dit zorgt op de lange termijn voor meer schade. Iemand zei ''de beste wiskunde die je kunt leren, is hoe je de toekomstige kosten van huidige beslissingen berekent''.
De culturele en beschavingsideeën en bezoeken aan bedevaartsoorden hebben mensen duizenden jaren lang emotioneel verbonden en geïntegreerd in de regio, lang voordat het concept van moderne natiestaten tot stand kwam. Periodieke bedevaarten naar plaatsen zoals Benares, Kasi, Prayag of Rameswaram enz. en culturele ideeën erachter hebben mensen van emotioneel verbonden Nepal Met India gedurende duizenden jaren lang voordat regeringen en grenzen in de regio werden uitgekristalliseerd. Op dezelfde manier verbond een gemiddelde Indiër zich emotioneel met Nepal door de pelgrimstochten en de achterliggende ideeën Pashupati Nat en Lumbini, de twee hoogste punten in de Nepalese geschiedenis en beschaving.
Voor een reiziger die Nepal binnenkomt vanaf het toegangspunt Raxaul-Birgunj, is het eerste vermoeden van deze gemeenschappelijke beschaving tussen twee landen de aanblik van de Sankryacharya Pravesh Dwar, de toegangspoort tot Nepal, een prachtig stukje Nepalese architectuur ingebouwd Pagode met Nieuwari stijl van de Kathmandu-vallei, enkele decennia geleden gebouwd om het bezoek van de paus uit Zuid-India aan Nepal te herdenken.
Voer informele gesprekken met een gemiddelde Nepalees, ongeacht de regio waar ze vandaan komen, en je zou de nauwe band opmerken die ze dagelijks met India delen - een gemiddelde Nepalees heeft eerder een Indiase universiteit bezocht, heeft misschien behandelingen ondergaan in ziekenhuizen in India, heeft handels- en handelsovereenkomsten met India, om nog maar te zwijgen van Manisha Koirala en Bollywood. Maar als je dieper in gesprek gaat, merk je een paradoxaal fenomeen op - paradoxaal omdat mensen, over het algemeen, er geen moeite mee hebben om te zeggen dat hun leven te nauw verbonden is met India en toch merk je een vleugje ontgoocheling op dat soms grenst aan anti -Indiase sentimenten, iets dat lijkt op broers die wrok koesteren tegen elkaar in traditionele gezamenlijke families.
Mogelijk is de geschiedenis van wrokgevoelens die door het Nepalese volk worden gekoesterd terug te voeren op de Verdrag van Sugauli van 1815 na de Anglo-Nepalese oorlog van 1814-16, toen de voormalige Nepalese heersers zich moesten overgeven en westelijk grondgebied moesten afstaan aan de Britse Oost-Indische compagnie. Dit heeft mogelijk generaties lang een litteken achtergelaten in de hoofden van mensen door middel van folklore, wat op zijn beurt diende als een onderstroom van een gevoel van 'nederlaag en verlies' in de ondergrondse geesten die de basis vormden voor de 'perceptie' van 'ruw handelen' door de Indianen.
Maar het is het Verdrag van 1950 dat door de Nepalezen wordt gezien als India's ontwerp van hegemonie over Nepal. Dit verdrag voorzag in een speciale relatie tussen twee landen die speciale privileges verleenden aan burgers van Nepal in India en vice versa op het gebied van verblijf, werkgelegenheid en handel en zaken. Nepalezen ervaren dit als een ongelijk verdrag, iets dat hen onderdanig maakt. Onderzoekers geven aan dat mensen migreren naar economisch ontwikkelde regio's op zoek naar werk, maar paradoxaal genoeg wordt de netto 'migratie' van Indiërs naar Nepal vaak genoemd als belangrijk bezwaar tegen het Verdrag van 1950. Dit Verdrag wordt ook in verband gebracht met de madhesis en tharus van de terai-regio het punt over het hoofd ziend dat dit pas in 1950 ontstond en dat madhesis en tharus in terrai-regio's hebben geleefd zolang als bergbewoners in heuvelgebieden in het noorden hebben gewoond. Het verdrag voorziet in eenzijdige intrekking door beide partijen en de leider van de communistische partij had in 2008 een openbare verklaring afgelegd om het te schrappen, maar verder gebeurde er niets in die richting.
Als soeverein land heeft Nepal alle rechten om, als het dat wenst, een speciale relatie met India of een ander land aan te gaan. Een objectieve evaluatie van hoe de 'speciale relatie' met India heeft gewerkt voor Nepal in de afgelopen 70 jaar en vice versa is absoluut noodzakelijk, gezien de topografie en geografische kenmerken, is het vermeldenswaard dat de natuur geen Himalaya-barrière heeft gevormd tussen Nepal en Indië. Uiteindelijk zal elke relatie tussen twee soevereine onafhankelijke landen geleid worden door de nationale belangen; uiteindelijk is dit een wereld van geven en nemen!
Blijkbaar ageert het Nepalese publiek in het huidige klimaat meer tegen de Indiase regering vanwege de Lipulek-grenskwestie en 'provoceert' rapporten in Indiase media, waaronder verklaringen als 'Khata bharat ka hai…..(betekenis, Nepalezen zijn afhankelijk van India maar zijn loyaal aan China)).
De grensgeschillen tussen India en Nepal hebben een lange geschiedenis die teruggaat tot het Verdrag van 1815. De grenzen waren open, slecht gedefinieerd met claims en tegenclaims van beide kanten. Manandhar en Koirala (juni 2001) hebben in hun paper met de titel "Nepal-India Boundary Issue: River Kali as International Boundary" de geschiedenis van de grens getraceerd
(een uittreksel uit Manandhar en Koirala, 2001. "Nepal-India Boundary Issue: River Kali as International Boundary". Tribhuvan University Journal, 23 (1): pagina 3)
Dit artikel maakt melding van een verschuiving van de grens naar de oostkant die Nepalese gebieden binnendrong in 1879, ongeveer 150 jaar geleden. Ze vermelden verder over de strategische redenen, ''De controle aan beide zijden van de rivier geeft Brits-Indië volledige controle over de beweging van noord naar zuid in het gebied en de opname van het hoogste punt in de regio met een hoogte van 20,276 voet zorgt voor een onbelemmerd uitzicht op het Tibetaanse plateau''.
De Britten verlieten India in 1947 en China bezette het Tibetaanse plateau kort nadat de Dalai Lama gedwongen was zijn toevlucht te zoeken in India. Toen, na een korte India-China bhai bhai, brak er in 1962 een volwaardige oorlog uit tussen India en China over grensgeschillen die India jammerlijk verloor. In de afgelopen zeventig jaar zijn de strategische belangen talrijk geworden en momenteel heeft India een militaire controlepost in de Lipulek-regio die de strategische doelen van het Indiase leger ten opzichte van China dient.
En nu zijn we hier met een politieke agitatie in Nepal over het grensgeschil tussen Lipulekh en India!
Ondanks incidentele emotionele uitbarstingen tussen India en Nepal, is er erkenning van gedeelde geschiedenis en cultuur aan beide kanten en hopelijk zullen beide regeringen spoedig aanleiding geven tot de gelegenheid en tegemoet komen aan elkaars interesse in de geest van broederschap, maar het is in deze achtergrond dat men moet begrijpen Positie van India met betrekking tot Lipulekh grens.
Vanuit Indiaas perspectief is China, gezien de geschiedenis, altijd op de achtergrond van alles wat er tussen India en Nepal gebeurt. De apathie en terughoudendheid van Nepal ten aanzien van het accommoderen van de veiligheidsbelangen van India en de bereidheid om zich aan te sluiten bij China veroorzaakt veel zorgen en brandend maagzuur in India. Nepal wordt gezien als het speelterrein van zowel China als Pakistan.
Nepal daarentegen vindt het moeilijk om China te mishagen. De strategische opvattingen van India worden gezien als een teken van dominantie en leiden mogelijk tot anti-Indiase sentimenten onder Nepalezen. De rijke geschiedenis en cultuur van Nepal had de bron van nationale trots en identiteit moeten zijn, maar ironisch genoeg zijn anti-Indiase gevoelens gekoppeld aan de opkomst van Nepalees nationalisme.
Toevallig had de communistische leider van 14 tot 1973 1987 jaar in de gevangenis gezeten wegens verzet tegen de monarchie. En toevallig had zijn partij doelstellingen over de afschaffing van de monarchie en de verandering van Nepal van een hindoeïstische naar een seculiere staat. En, opnieuw toevallig, werd de monarchie praktisch afgeschaft met massale eliminatie van royals, vooral koning Birendra, die bekend stond als volkskoning. Dit is aan de geschiedenis om te beslissen en recht te doen aan koning Birendra, maar dezelfde leider positioneert zichzelf nu als ultranationalist en probeert de ''historische fout'' met betrekking tot het grensgeschil met India recht te zetten.
Wat er al een tijdje in Nepal gebeurt, is niet in het belang van de mensen in Nepal en India. Dit zorgt op de lange termijn voor meer schade. Iemand zei ''de beste wiskunde die je kunt leren, is hoe je de toekomstige kosten van huidige beslissingen berekent''.
***
Artikelen uit de Nepal-serie:
| Uitgegeven op | |
| Waar gaat de relatie tussen Nepal en India naartoe? | 06 juni 2020 |
| Nepalese spoorwegen en economische ontwikkeling: wat is er misgegaan? | 11 juni 2020 |
| MCC Compact-goedkeuring in het Nepalese parlement: is het goed voor de mensen? | 23 augustus 2021 |
***
Auteur: Umesh Prasad
De auteur is een alumnus van de London School of Economics.
De standpunten en meningen die op deze website worden geuit, zijn uitsluitend die van de auteur(s) en eventuele andere bijdragers.
***
