Uddhav Thackeray lijkt een cruciaal punt te missen in de woordenwisseling met de BJP in de nasleep van het ECI-besluit waarbij de oorspronkelijke partijnaam en het symbool aan de tegenovergestelde Eknath-factie werden toegekend.
Hij zou gezegd hebben: "Je wilt het gezicht van mijn vader, maar niet dat van zijn zoon”En "Mijn achternaam kan niet gestolen worden" prima facie wat impliceert dat hij alleen, als zoon van zijn vader, de erfgenaam is om de politieke erfenis en goodwill van Balasaheb Thackeray op te volgen. Hij klinkt meer als een middeleeuwse 'troonopvolger'-zoon van wijlen de koning die door gerechtelijke intriges van zijn troon is gestoten dan als een gekozen volksleider van een democratische republiek. Zijn uitspraken rieken naar een ''dynastieke'' aristocratische mentaliteit.
Zijn zwart beest, Eknath Shende, aan de andere kant, komt naar voren als een selfmade man die uit de gelederen opstond onder de voogdij van Balasaheb Thackeray en zichzelf met tactvolle politieke manoeuvres succesvol stuurde om de zoon van zijn leider met democratische middelen van zijn troon te stoten en de eerste plaats bereikte. Het succes van Eknath Shende is te danken aan democratische regels en procedures, terwijl Uddhav Thackeray loyaliteit en gehoorzaamheid lijkt te hebben verwacht van een aristocratische meester in een de facto erfelijke opvolging.
Dit is een voorbeeld van een klassieke paradox die soms in democratieën voorkomt. Politieke opvolging in een democratisch staatsbestel vindt alleen plaats via stembiljetten en rechtsregels. Eisers moeten op het juiste moment naar de mensen gaan en moeten de door de wet vastgestelde procedures volgen. Het verhaal van de opkomst van Eknath Shende is een klassiek voorbeeld van de schoonheid van democratie waardoor een gewone burger in aanmerking komt voor de topbaan.
De eis van Uddhav Thackeray om de verkiezingscommissie van India (ECI) af te schaffen, plaatst hem in een slecht daglicht, ongepast voor een ambtenaar in een democratisch staatsbestel. Wel verloor hij de grip op zijn partij; zijn MLA's dissiden hem voor Eknath. Het zou voor hem verstandiger zijn geweest om de manoeuvres van Eknath Shende met gratie en grootmoedigheid te accepteren en te wachten op het juiste moment om terug te slaan om weer aan de macht te komen.
Het tijdperk van de dynastie in de Indiase politiek is nu bijna voorbij. Het werkt niet meer zoals vroeger. Nu nemen kiezers niemand als vanzelfsprekend aan. Ze verwachten resultaten, ongeacht wie je ouders zijn. Rahul Gandhi moest Amethi verlaten om naar Wayanad te verhuizen. Nu lijkt hij zijn best te doen om zijn waardigheid te bewijzen. Hij liep duizenden kilometers om openbare kwesties aan de orde te stellen. Akhilesh Yadav, Tejashwi Yadav en MK Stalin koesteren niet veel op afkomst.
Misschien is het beste voorbeeld in de Indiase geschiedenis Ashoka de Grote, die in geen van zijn edicten en inscripties met een woord over zijn vader of zelfs over zijn meest legendarische imperiumbouwer-grootvader, keizer Chandragupta Maurya, sprak.
***
